Home > Politierechercheur Luc Verstraete na 42 jaar in Knokke-Heist met pensioen

Politierechercheur Luc Verstraete na 42 jaar in Knokke-Heist met pensioen

Geschreven op 8 september 2020 om 09:52 door Mario De Wilde

Een valse start weerhield Luc Verstraete (60) er niet van om het maximale uit zijn loopbaan te halen. Zijn passie voor gerechtelijk werk bracht hem naar de onderzoekscel van de Knokse rijkswachtbrigade en maakte hem tot een van de grondleggers van de dienst Lokale Recherche bij de lokale politie Damme/ Knokke-Heist.

Na 42 jaar hangt de geliefde rechercheur zijn kepie definitief aan de haak. “Ik heb deze job met hart en ziel gedaan, maar het is tijd voor een nieuwe generatie. Jongere collega’s moeten voldoende doorgroeikansen krijgen. Dat wil ik niet in de weg staan.”

Waarom koos je voor het blauwe uniform?

Het was de grote droom van mijn tweelingbroer. Ik volgde hem naar de toegangsexamens van de rijkswacht en gemeentepolitie. Een hersenbloeding gaf het leven van mijn broer een andere wending. We waren nog maar achttien. Hij is nooit honderd procent hersteld, maar het gaat goed met hem.

Je koos voor de opleiding bij de rijkswacht. Hoe begon je opleiding?

Met een valse start. (lacht) Op 27 december 1978 vertrok ik van het Dampoortkwartier in Brugge naar de Gentse rijkswachtschool. Ik meldde me aan met een vriendelijke ‘dag meneer’, maar vloog meteen buiten. Ook mijn tweede begroeting werd niet goed onthaald. Iemand die al binnen was, schoot me te hulp. ‘Je bent nieuw, hé? Je begroeting is niet goed. Opperwachtmeester, is het toegelaten dat we binnenkomen?’ We mochten meteen binnen en ik had mijn eerste les in discipline al achter de rug.

Welke richting sloeg je na je opleiding in?

Na de opleiding kwam ik in de Gentse mobiele eenheid terecht. Met die mannen heb ik verschillende jaren voor ordediensten een groot deel van België doorkruist. Ook bewakingsopdrachten tijdens correctionele en assisenzittingen hoorden erbij. Zo leerde ik het rechtssysteem goed kennen en groeide ook mijn passie voor gerechtelijk werk. Gewoon door daar te staan en te luisteren. In de zomer werd ik vanuit de eenheid afgedeeld naar de kust. Ik werkte in de luchthaven van Oostende, de haven van Zeebrugge en verschillende kustbrigades. Ik deed zo niet alleen veel ervaring op, maar kwam ook in contact met het gerechtelijk werk in de brigades.

In 1992 kwam je naar de brigade in Knokke. Ging je meteen aan de slag bij de onderzoekscel?

Neen, maar ik sloot er wel snel bij aan. (glundert) Elke rijkswachtbrigade had een lokale onderzoekscel. Het gerechtelijk werk nam toe en de BOB (Bewakings- en Opsporingsbrigade, red.) kon niet alles zelf opvolgen. Na enkele jaren maakte ik promotie en stond ik zelf aan het hoofd van die cel. Onze focus lag op autocriminaliteit, terwijl de gemeentepolitie de woninginbraken voor haar rekening nam.

We werkten goed samen met de collega’s van de gemeentepolitie en sloegen al voor de politiehervorming de handen in elkaar. Ik zei tegen de brigadecommandant: ‘Een gebouw met links de politie en rechts de rijkswacht gaat niet werken. Laat me liever een ploeg vormen met twee collega’s van de gemeentepolitie.’ Van bij de start waren we een sterk team waar ik nog steeds trots op ben.

Welke dossiers droegen je voorkeur?

Ik haalde vooral voldoening uit dossiers over diefstallen. Je start met niets en je puzzelt tot je de oplossing vindt. Ik zei altijd tegen de collega’s: ‘Ik begon in de peuterklas met puzzelen en doe dit nog steeds. Enkel de puzzelstukjes zijn doorheen de jaren veranderd.’ (lacht)

Is er een dossier dat je is bijgebleven?

Een diefstal met geweld van de handtas van een jongedame van 80 in Knokke. (knipoogt) In de handtas zat een waardevolle broche met diamanten. We kwamen de dief op het spoor, maar die had de broche aan zijn moeder gegeven. Zij rook onraad en had in paniek de broche weggegooid op het strand. Ergens op de grens van Heist met Zeebrugge. We trokken naar de locatie, maar het leek een verloren zaak. Tot ik plots op iets hards trapte. Ik groef het uit en vond de gestolen broche. Ik zei toen tegen mijn collega: ‘We spelen zaterdag met de Lotto, ik weet zeker dat we winnen.‘ (lacht) Soms heb je ook een flinke portie geluk nodig om een dossier op te lossen.

Hoe blik je terug op je loopbaan?

Er staat meer dan veertig jaar dienst op mijn teller en ik was slechts drie keer ziek. Dat zegt toch genoeg, hé? Ik heb deze job met hart en ziel gedaan, maar nu is het tijd voor een nieuwe generatie. Het is belangrijk dat jongere collega’s kunnen doorgroeien. Dat wil ik niet in de weg staan.

Hoe ziet je toekomst er uit?

Iedereen lacht me uit, maar ik word 104 jaar. Als ik er zelf niet in geloof dan gebeurt het zeker niet, hé? (knipoogt) Sinds mijn pensioen heb ik meer tijd voor mijn hobby: postzegels verzamelen. Het is een klassieker van de jaren stilletjes, maar het is mijn passie. Samen met Sonja (de echtgenote van Luc, red.) hoop ik gauw enkele beurzen in binnen- en buitenland te bezoeken. Momenteel gooit het coronavirus roet in het eten. We kijken ook uit naar meer tijd met de twee oogappels van de familie. De tweeling van mijn zoon is intussen een jaar oud. Mijn moeder (85) wou altijd een dochter of kleindochter, maar het kwam er niet van. Ze is zo trots dat ze nu twee achterkleindochters heeft. (glundert)

Heb je nog een tip voor de nieuwe lichting rechercheurs?

Behoud steeds een open vizier, want een dossier kan alle richtingen uitgaan. Elke rechercheur komt dat wel eens tegen: een tunnelvisie. Soms ben je zo gedreven en overtuigd dat de verdachte recht voor je zit, maar ligt de waarheid toch elders. Toen ik begon zei ik: ‘Dat kan niet!’ Maar op het einde van mijn loopbaan weet ik: ‘Alles is mogelijk.’ (vastberaden) Het is niet altijd de verdachte die de dader is. Leer ook verliezen als rechercheur. Spijtig genoeg lukt het niet altijd om een dossier op te lossen. Soms zit je onderzoek muurvast en raak je geen stap verder. Je kan niet alles oplossen, ook dat is het leven.

0 reacties

Wees de eerste die reageert op dit artikel!

Geef een reactie op dit artikel

Velden met een * zijn verplicht in te vullen. E-mailadressen worden nooit gepubliceerd op de website.