Lucrèse Sap zet punt achter brandweer carrière bij Brandweer Houthulst-Merkem
Zopas zette Lucrese Sap (61) een punt achter haar brandweer carrière die ze in de jaren ’90 als één van de eerste brandweervrouwen in ons land begon. Lucrèse komt uit een brandweerfamilie, de brandweer fascineerde haar altijd al. Toen haar jongste dochter zeven jaar was, vond Lucrèse de tijd rijp om zelf bij de brandweer te gaan.
Dochter Tessa: “Samen hebben we nog met de ambulance interventies gedaan, en ook als brandweervrouw waren we soms samen op interventie voor brand of verkeersongevallen. Er was soms discussie wie er reed met de ambulance. En ’s nachts, als we samen opgeroepen werden, was het om ter ‘eerst’ naar de kazerne. Soms wachten we niet op elkaar en reden we met elk 1 wagen naar de kazerne.” Ook haar echtgenoot en schoonvader waren actief bij de brandweer. “Het was niet makkelijk om als brandweervrouw in een wereld van mannen terecht te komen” weet Lucrèse. Maar dankzij de steun van commandant Lode De Keyser, bleef Lucrèse maar liefst 27 jaar actief bij het brandweerkorps van Houthulst-Merkem.
Brandweerhervorming
Naar analogie van de politiehervorming werden ook de hulpdiensten in ons land aan een hervorming onderworpen. Brandweer Houthulst-Merkem werd opgenomen in de zone Brandweer Westhoek. Lucrèse maakte het van dichtbij mee. “Het was de bedoeling dat er o.a. minder kosten waren bij de gemeenten, dit is echter niet gelukt, er werden heel wat kaderfuncties gecreëerd die veel geld kosten en de verbondenheid in de korpsen zelf is minder geworden. Soms zijn er interventies voor hulpverlening in eigen gemeente, zonder dat het eigen korps is opgeroepen omdat een computersysteem berekend welk korps het snelst kan aanwezig zijn, dit betekent dat er bij het uitsturen van brandweer of ziekenwagen geen rekening meer wordt gehouden met bestuurlijke grenzen (snelste adequate hulp). Dat is frustrerend voor de vrijwillige brandweermannen. Nieuwe mensen zijn ook moeilijker te vinden daar het traject minimum twee jaar duurt, waardoor heel wat mensen afhaken.”
“De brandweermannen waren vroeger veel meer beschikbaar. Als de pager afging, vertrok je. Nu is het heel gemakkelijk om je uit dienst te zetten. Er zijn veel beschikbaarheden van 20-30 percent. Ook deze mensen hebben een volledige uitrusting en volgen de betaalde opleidingen. Dit kost de zone veel geld voor het aantal uren dat ze beschikbaar zijn.”
“Positief zijn dan de betere en meer specifieke opleidingen. Naburige korpsen hebben zelfde manier van werken en voor specialisaties heb je iemand met grotere kennis. Ook voor aankoop dure pompen, ladderwagens, … is de invoering van de brandweerzones positief, maar dan moet dit wel efficiënter gebruikt worden. Als ieder klein korps alles moet hebben , lukt het niet.” “Allebei de opties heeft voor en nadelen. Vroeger meer betrokken in je eigen gemeente. Iedereen kent iedereen. Je wist al voor je er was, wat er zou kunnen meespelen. Nu kom je ook buiten je gemeente. Leer je meer mensen kennen. Samenwerking tussen andere buurkorpsen begint nu beter te lopen, bij de start van de zones was dit niet zo evident. Ook omdat er van hogerhand geen duidelijke uitleg daarover kwam”, besluit Lucrèse.