Inge Denaeghel uit Brugge reist met bordercollie de wereld rond. Nu is er boek ‘Bevroren Levens’
Inge Denaeghel maakte zopas haar literair debuut als Brugse schrijfster. Jarenlang werkte Inge als antropoloog in Siberië. Voornamelijk in de regio rond het prachtige Baikalmeer. Daar verzamelde ze indrukwekkende verhalen over de plaatselijke cultuur en sjamanisme. De laatste jaren volgde ze verschillende schrijfcursussen en verwerkte haar ervaringen in Rusland in een literair debuut ‘Bevroren levens. Schrijven en reizen, liefst en vrijwel altijd in gezelschap van haar border collie, reist Inge doorgaans met de camper. Vrijheid & blijheid! Een paar jaar terug trok Inge Denaeghel voor vier maanden door de Kaukasus. Haar volgende boek speelt zich daar dan ook af. Zopas is ‘Bevroren Levens’ bij Uitgeverij Manteau van de persen gerold en wordt nu al vergeleken met het werk van de Georgische schrijfster Nino Haratischwili.
Inge Denaeghel: “Ik beschrijf het reizen met de trans Siberische expres naar Siberië, de prachtige omgeving van het Baikalmeer, kortom een verhaal dat veel lezers, die graag reizen, zeker zal boeien. De inhoud van het boek wil ik wel al verklappen: de dood van een man en een vrouw, op 8000 kilometer van elkaar, blaast het deksel van een doos van Pandora voor hun nabestaanden.”
Haar eerste stappen op het gebied van schrijven waren voor Inge gedichten. “Zelf las ik graag, en nog steeds, Fernando Pessoa, Jotie t’Hooft, Pablo Neruda. Ik studeerde wijsbegeerte en cultuurwetenschappen bij onder andere Rik Pinxten. Voor mijn eindwerk vertrok ik naar Siberië om verhalen over de leefwijze van de plaatselijke culturen te verzamelen. Ik was destijds een van de enige studenten die veldwerk deed. De jaren daarop bleef ik de regio bezoeken. Zo verbleef ik onder andere met mijn zoon die toen 1.5 jaar was – Louis De Jaeger (schrijver van o.a. ‘We eten ons dood’) voor drie maanden in de Autonome Republiek van Boerjatië. Jaren later, Louis moet toen 20 geweest zijn, zijn we teruggekeerd. Met mijn moeder, mijn nieuwe partner, zijn zoon en Louis’ vriendin. Dat was een hele onderneming maar ik wilde mijn dierbaren tonen waar ik al die jaren gewerkt had. Het is tijdens die reis dat het idee voor mijn boek echt vorm kreeg.”
“Ik had een paar jaar schrijfcursussen bij Ingrid Verhelst gevolgd, die toen nog les gaf in Brugge, bij Avanza. Naast de lessen hier gingen we soms op schrijfweek naar Frankrijk. Dat was enorm idyllisch en inspirerend. De Franse zon, krekels, een oud klooster. Langzaam vormde zich een idee voor een boek. Toen kwam de zoektocht naar een uitgeverij. Er bleken verschillende uitgeverijen geïnteresseerd. Ik koos na wat wikken en wegen voor Manteau, en dat heb ik me nog geen seconde betreurd. Siberië betekent enorm veel voor mij. De natuur rond het Baikalmeer is betoverend, de mensen heel vriendelijk en gastvrij. Rond het Baikalmeer wonen de Boerjaten, het zijn jammer genoeg die mensen – die het trouwens economisch heel slecht hebben – die door Poetin worden opgeroepen om te vechten in de oorlog in Oekraïne. Nochtans is dit een heel vredelievend volk, die de dupe van de situatie is. Dat alles maakt het voor mij belangrijk dat ik mijn boek onder de aandacht kan brengen. Veel mensen denken nu negatief over Rusland, over Siberië. Maar die etnische groepen zijn ook slachtoffer van Poetin, veel moeders uit Siberië krijgen hun kinderen terug in bodybags. Het is een treurige situatie. De Boerjaten die tegen de grens van Mongolië wonen (ik ben daar ook geweest toen) volgen het lamaïsme. Dat is een variant van het Boeddhisme. De mensen aan de andere zijde van het Baikalmeer zijn sjamanistisch. Al deze zaken komen aan bod in mijn boek. Verder speelt de natuur een heel prominente rol. Werk ik zijdelings rond de vraag wat sjamanisme is. Haal ik aan wat de goelag is. En hoe mensen leven en overleven in die toch wel barre omstandigheden. Het verhaal zelf vertrekt in Brugge, daarna gaat het met de trein tot in Irkoetsk.”
Uitgegeven bij Manteau, paperback, 349 blz, € 24.99