Tessa Wullaert stelde boek Vrouwenvoetbal voor: “Hoop dat dit ogen kan openen”
Tessa Wullaert heeft vandaag een nieuw project op de wijde wereld losgelaten. De topschutster aller tijden van Anderlecht stelde in het Lotto Park haar boek Vrouwenvoetbal voor, dat ze geschreven heeft met journalist Pieter-Jan Calcoen en dat verschenen is bij Uitgeverij Vrijdag.
Het boek heeft een dubbele insteek. Enerzijds komt de geschiedenis van het vrouwenvoetbal ter sprake, dat een behoorlijk hobbelig parcours kende: van speelsters met schuilnamen in de negentiende eeuw over een vijftigjarig verbod tussen 1921 en 1971 tot een eerste WK met matchen van tachtig in plaats van negentig minuten. Anderzijds is er de inbreng van Tessa Wullaert. De drievoudige Gouden Schoen, die zopas de landstitel won met Anderlecht, wil een inspiratiebron zijn voor meisjes die willen voetballen. In het boek vertelt ze over haar weg naar de top. En die ging niet altijd over rozen. Een voorbeeld: toen haar jeugdcoach naar Cercle Brugge verhuisde en zijn beste spelers meenam, was er voor Tessa geen plek. Niet omdat ze niet goed genoeg was, wel omdat ze een meisje was. Uiteindelijk wist ze toch haar droom te verwezenlijken.
Wat als de Europese voetbalbonden het vrouwenvoetbal tussen 1921 en 1971 niet verboden hadden? De sport floreerde tijdens de Eerste Wereldoorlog, sommige wedstrijden lokten tienduizenden toeschouwers, maar omdat de mannelijke leiders in het vrouwenvoetbal een bedreiging zagen voor het mannenvoetbal, werden de dames naar de marginaliteit verbannen. Dit boek vertelt het (vaak frustrerende) parcours van het vrouwenvoetbal: van speelsters met schuilnamen over WK-matchen van amper tachtig minuten tot de geboorte van de Red Flames. Minstens even belangrijk is de inbreng van Tessa Wullaert, misschien wel de beste Belgische speelster in de geschiedenis. Wullaert kan als kind al wedijveren met de jongens, maar wanneer haar jeugdcoach naar Cercle Brugge vertrekt en zijn beste spelers wil meenemen, valt Wullaert uit de boot omdat ‘er voor meisjes toch geen toekomst is’. De West-Vlaamse bewijst nadien het tegendeel, maakt van haar hobby haar beroep en groeit uit tot een inspiratiebron voor jongeren. Tessa Wullaert (1993) is hét gezicht van het Belgische vrouwenvoetbal. Ze stond twee keer in de Champions Leaguefinale en pakte prijzen met Anderlecht, Standard, Wolfsburg en Manchester City. Als kapitein van de Red Flames en topschutster aller tijden bij de nationale ploeg won Tessa drie Gouden Schoenen. Met haar project GRLPWR wil Wullaert jonge meisjes aanmoedigen om te voetballen en hen helpen bij het verwezenlijken van hun voetbaldromen. Pieter-Jan Calcoen (1992) schrijft voor Het Nieuwsblad over zowel RSC Anderlecht en de Rode Duivels als de Red Flames. De voetbaljournalist was in 2017 aanwezig op het EK voor dames in Nederland en overhandigde eerder dat jaar de eerste Gouden Schoen aan Tessa Wullaert.
Tessa Wullaert (auteur, speelster Anderlecht en de Red Flames): “Zeker in België is voetbal nog te weinig een sport voor meisjes. Het is niet mogelijk om van het voetbal te leven, we verdienen een fractie van wat de mannen krijgen. Maar dat is niet het ergste. Er wordt nog te vaak neergekeken op het vrouwenvoetbal. Ik ken clubs waar meisjes plaats moeten ruimen voor de jongens als ze bijvoorbeeld in de fitnessruimte zitten. Zo geef je de boodschap: ‘Het zijn maar meisjes.’ Daar gruwel ik van. Een gelijke behandeling: dat is het absolute minimum, en daarom ook dit boek, waarmee ik hoop dat er ogen geopend worden. Ook wij verdienen onze plek in het voetbal, op dezélfde hoogte als de mannen.”
Pieter-Jan Calcoen (auteur, journalist Het Nieuwsblad): “Toen Tessa en ik het idee kregen om een boek over het vrouwenvoetbal te maken, hadden we ons nog niet verdiept in de geschiedenis van de sport. Toen we dat eenmaal deden, vielen we van de ene verbazing in de andere.
Ik ben blij dat we nu het grote publiek kunnen laten kennismaken met die verhalen. Hopelijk kan dit boek de sport een boost geven, want de speelsters verdienen net zo goed dezelfde behandeling, aandacht en erkenning als de mannen.”
Marie-Lynn Herpoel (uitgever, Uitgeverij Vrijdag) sluit zich volledig aan bij de twee auteurs: “Tijdens het lezen van Vrouwenvoetbal voelde ik me bij momenten opstandig en machteloos. Er zijn al stappen vooruit gezet, maar er is nog veel werk aan de winkel. Ik hoop dat dit boek iets in beweging kan zetten en dat het vrouwenvoetbal eindelijk de aandacht en middelen krijgt die het verdient.”