Rudy Meyns uit Lissewege ontving het prestigieuze Witteryck-juweel 2023

Het afdelingsbestuur van het Vlaamse Kruis, afdeling Brugge, reikte afgelopen week het prestigieuze Witteryck-juweel 2023 uit aan Rudy Meyns uit Lissewege. Hij is al jaren de drijvende kracht achter het VVV-toerismekantoor, het uniek museum voor heiligenbeelden en is het showbiswereldje genoegzaam bekend als presentator en zanger. Heel zijn leven staat in feite in het teken om Lissewege toeristisch op de kaart te zetten. Pol Van Den Driessche, N-VA Gemeenteraadslid van Brugge, reikte het Witteryk juweel uit. Waarna Rudy Meyns zelf het woord nam: “Toen we in 1984, kort na m’n legerdienst, in Lissewege het besluit namen om een toeristische werking op te zetten onder de naam VVV-Lissewege heb ik nooit kunnen vermoeden welk parcours ik hierin zou afleggen. Wat begon met een bescheiden infokantoortje, enkele foldertjes en een eerste evenement, een herfstwandeling met méér dan 400 deelnemers, groeide de VVV Lissewege uit naar iets veel groter. Met ons team bestaande uit Mia, Daniël, Rita, Marcelline en later ook nog Brigitte, slaagden wij er in om in bijna 40 jaar tijd het mooie Lissewege terug op de toeristische kaart te zetten. Schrijver Johan Ballegeer was een goede vriend en raadgever. Hij legde voor het toerisme reeds de basis in de jaren ’60.”

“We deden dit zonder één euro overheidssubsidie, tot op vandaag. Eigen fondsen en veel enthousiasme lagen aan de basis van het slagen van ons project. En al moesten we 20 jaar wachten eer de stad Brugge mee stapte in ons initiatief, konden we veel realiseren. Het standbeeld van Willem van Saeftinghe kwam er, het ter Doest wandelpad, de openstelling en uitbating van de toren, een eigen website sinds 25 jaar, de bevlagging van het marktplein, de beiaard in de toren, het Lichtfeest, het heiligenmuseum, de snoepwinkel en recent nog het nieuwe Bezoekerscentrum. Daarnaast het lobbywerk om evenementen als het MA festival naar Lissewege te halen en het dorp mooier te gaan bebloemen. Maar ook het enthousiast maken van de bewoners om hun huizen terug in het wit te schilderen en bloemen te plaatsen op de vensterbanken.”

“En denk maar niet dat dit alles vanzelf ging. Ik botste op ongelofelijk veel onbegrip en bekrompen geesten op alle niveaus. Bepaalde inwoners vroegen zich af wat er in feite te zien was in Lissewege? Sommigen van hen volgde het argwaanend van achter de gordijnen en de geraniums. Wat doet hij nu? Hij loopt met een groep mensen achter zich en hij geeft uitleg… Er is hier toch niks te zien? De vorige voorzitter van de kerkfabriek wou geen vlag aan de ingang van de toren die wij uitbaaten, omdat hij het verschil niet kende tussen de Brugse, de Vlaamse en de vlag van NVA… die ik, volgens hem zou uithangen op 11 juli, de Vlaamse feestdag. Gelukkig mochten we de pacht wél 15 jaar lang betalen. Toen het standbeeld van Willem van Saeftinghe in 1988 was geplaatst noemde een ex-gemeenteraadslid van de Sp.a mij ‘een zwarten’ omdat ik het standbeeld mede gerealiseerd had. Terwijl ik in 1963 ben geboren, lang na de Tweede Wereldoorlog en ik zwarten en witten alleen ken van de geschiedenis boeken.”

“Ik zou u nog tientallen verhalen kunnen vertellen waarna u bij zichzelf zou denken: -hoe heeft hij die strijd volgehouden, 40 jaar lang-? Zoveel onbegrip, bekrompenheid, jaloezie en tegenwerking. En toch zijn we blijven gaan. Vooral omdat we van ontelbare bezoekers zoveel fantastische reacties kregen en krijgen. Het dorp is populair geworden, bekend en geliefd. Mensen komen er fietsen, wandelen, van kunst en gastronomie genieten, een biertje op terras, een bezoek aan de monumenten, het museum. Dat was onze opzet. Mensen naar het mooie dorp brengen en hen ons patrimonium tonen en een fijne namiddag te bezorgen. Maar voorzitter-oprichter zijn van de VVV-Lissewege is in de loop van de jaren veel meer geworden dan wat ik net allemaal opsomde. Er zijn de contacten met de opeenvolgende stadsbesturen, het aandringen bij de overheid op initiatieven zoals recent nog de extreme verkeerssituatie in het oude dorpscentrum. Contacten leggen, vergaderingen bijwonen, ideeën aanbrengen enz.”

“En ik heb vandaag ook flinke kopzorgen ondanks er zoveel bereikt is. De mooie oude pastorie, een stadseigendom wordt straks leeggehaald. Alleen de bib blijft voorlopig over, samen met ons heiligenmuseum in het gebouw. Wat gebeurt er met het prachtige 17de eeuwse huis wanneer de bib naar een nieuwbouw locatie verhuist. Betekend dit de verkoop van het pand na de gemeenteraadsverkiezingen van 2024 en metteen ook het einde van het Heiligenmuseum met een unieke collectie waar ik 20 jaar aan gewerkt en verzameld heb? Willem van Saeftinghe kijkt hier twee keer toe in deze zaal. Ik hoop dat hij een oogje in het zeil houdt… voor een goede afloop hiervan. En de komende bestuurders doet beseffen dat de oude pastorie een uniek monumentaal huis is dat je behoudt als patrimonium en niet verkoopt.”

“Ik ben in die bijna 40 jaar een alround man moeten zijn en gelukkig kreeg ik van m’n ouders heel wat talenten mee. Ik was o.a. schilder, electricien, metser, restaurateur, bakker, interieur architect, kleurenadviseur, maquettenbouwer, gids, diplomaat, grafisch ontwerper, fotograaf, regisseur, lobbyist en nog een paar… We investeerden vele duizenden franken en euro’s uit eigen portemonee. Ik heb dit met liefde gedaan en het als een roeping gezien. Een roeping die ik reeds aanvoelde toen ik 12 jaar oud was en er m’n speelkameraden van toen reeds op wees dat er ’toch iets voor de toeristen moet gedaan worden in Lissewege…’ Van m’n wijze moeder Marcelline, hier aanwezig in de zaal, leerde ik heel veel. Een van haar raadgevingen die me altijd zijn bijgebleven is haar opmerking: ‘Rudy, je moet es beseffen dat niet iedereen de dingen ziet zoals jij ze ziet’. En dat klopt natuurlijk. Ik ging als jonge enthousiasteling te werk, met veel zin voor initiatief, inleving en verbeelding. Voor ik aan een project begon, wist ik voordien reeds hoe het er zou uitzien. Maar helaas denkt niet iedereen zo. Ik heb vaak geprobeerd een steen te verleggen in de rivier, maar het is niet altijd gelukt. En dat was ook vaak omdat bepaalde mensen het me niet gunde om te slagen. Hoge bomen, weet u wel. Het was vaak een eenzame strijd voor iets goeds. Iets wat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ma ja.”

“Maar hoe dan ook ben ik zeer vereerd het Witteryk juweel te mogen ontvangen, om m’n inzet voor de Vlaamse cultuur in één van de 10 mooiste dorpen van ons Vlaamse land. Het stimuleert me alvast om nog even door te gaan, als god het beliefd in goede gezondheid. Om af te sluiten wil iedereen die ooit met ons samenwerkte, bestuursleden of derden bedanken. En in het bijzonder m’n moeder, die mij in 40 jaar VVV Lissewege heeft bijgestaan met raad en veel daad, tot op de dag van vandaag, nu ze 78 jaar is geworden. Ma, ik ben je eeuwig dankbaar.”