Journalistiek is aan objectieve verslaggeving doen, om de lezer te informeren: het waren de grondbeginselen om destijds een officiële perskaart te verkrijgen. De voorbije maanden blijken bepaalde media dat flagrant ’te vergeten’. Zo is het tegenwoordig bon ton om alles wat een politie-uniform draagt, af te schilderen als een potentiële moordenaar en die hetze tegen ordehandhavers wordt echt verontrustend. Gisteren was er in Roeselare een skatend driftkikkertje dat pertinent weigerde om zijn mondmaskertje aan te doen, zijn identiteitskaart weigert te tonen en het lekker stoer vond om de agent ‘een nazi’ te noemen. Mama en papa zullen bijzonder fier zijn op hun zoon. En ja, er waren (zucht, alweer…) beelden van de arrestatie waarop de agent het waagde om (help…) de overtreder een duw te geven en nadien zijn knie 20 seconden in de rug te plaatsen om hem in bedwang te houden. Heel dramatische handelingen allemaal want mannen die ‘nazi’ roepen en flagrant de opgelegde regels overtreden, gaan doorgaans braaf aan het handje mee van een politieman of -vrouw.

Een normale burger met wat verstand vraagt zich dan af ’tiens, waarom zet de man niet gewoon zijn mondmasker op of toont zijn id-kaart, dan heb je dit soort heibel niet’. En dus denkt een krant in Roeselare ‘hé, laat ons ‘het slachtoffer’ eens een mooi podium geven (voor alle duidelijkheid, we spreken over de man die zijn weigert zijn mondmasker om te doen en de gezondheid van ons in gevaar brengt en die ‘nazi’ een troetelwoordje vindt). En dus begint de ‘objectieve journalist die op zondag werkt’ met de inleiding -hou je vast- “Hij voelt zijn hele lichaam nu echt verkrampen, minder dan een dag na de hardhandige arrestatie aan het skatepark op de Trax-site in Roeselare. Franky Vlieghe (39) uit Tielt werd er zaterdagmiddag stevig aangepakt door een motard van de politiezone Riho na een volledig uit de hand gelopen discussie over het dragen van een mondmasker. Zijn huisdokter is net vertrokken. Het verdict: twee gekneusde ribben, bloedingen aan de voorarmen, schaafwonden in het gezicht, de hals, de borststreek en op de knieën en twee brandende ogen….”

Beste O.V. en mijnheer de hoofdredacteur. Zou ik me vergissen als jullie het artikel een beetje willen kleuren? Dat de lezers dit graag lezen? O.K., dan geven we die lezers dat toch hun dagelijkse portie sensatie om de verzuring nog wat aan te wakkeren. Morgen kunnen jullie ook de ouders, de buren en de poetsvrouw van een neef aan het woord laten om de feiten in een ‘klaar daglicht’ te plaatsen. We spuwden 5 jaar geleden op dit soort Amerikaanse journalistiek (sic) maar dit is journalistiek anno 2020 in Vlaanderen…

Diezelfde middag vindt een nationale krant dat zij het ‘slachtoffer’ ook nog eens moet interviewen onder de titel ‘Zijn gedrag was er los over’. En (nee hoor, we hebben echt niets tegen de politie) vlak onder het interview van onze arme West-Vlaamse stakkerd volgt een nog fijner stukje Vlaamse persvrijheid: een interview met een uitbaatster van een Antwerpse broodjeszaak waar agenten ’s middags hun broodjes komen eten: ‘spuw verdomme in hun broodjes’ en ‘dat ze goeie diarree krijgen’ als reactie. Ja, het gaat alsmaar meer de goede kant op met onze media. Vraag is: wat willen ze hiermee eigenlijk bereiken om de burger zoveel mogelijk tegen ordehandhavers. ‘Verkoopscijfers, mijnheer!’ ‘Lekkere sensatie waarover gepraat wordt’. ‘De mensen willen dit lezen’. Zover is de media weggezakt om een doorgeefluik van facebook en twitter te worden. Moet je trouwens iemand die 140 kg weegt ook dagelijks volproppen met fastfood en sausjes? Een land of wereld zonder politie: begin er maar aan….

Ik sluit af met mijn opener: journalistiek is aan objectieve verslaggeving doen, om de lezer te informeren: het waren de grondbeginselen om destijds een officiële perskaart te verkrijgen