Slotmoment ‘Hartstocht’ in Brugge koos de leukste boeken en teksten

Cultuurcentrum Brugge lanceerde afgelopen weekeinde op het Lara Taveirneplein (Biekorf) het project Hartstocht, een experiment in het kader van het jaarthema 2018 – 2019 ‘En Route’ van Cultuurcentrum Brugge. Het was tevens het slotmoment rond Hartstocht, waarbij Cultuurcentrum Brugge samen met de Brugse auteur Lara Taveirne 100 blanco brochures uitdeelde. Die boeken konden creatief ingevuld worden met tekst, tekeningen of foto’s, opgedragen aan of geïnspireerd door iemand die de deelnemer in zijn of haar hart koestert. De brochures moesten daarna aan de geliefde persoon doorgegeven worden. 10 blanco brochures vonden hun weg terug naar Cultuurcentrum Brugge. Cultuurcentrum Brugge stelde die tentoon tijdens de tweede editie van Bar Literair tijdens Brugotta Festival. Daaruit koos auteur Lara Taveirne de leukste, meest originele boeken en teksten. De laureaten ontvangen een boekenbon ter waarde van 50 euro.

Laureaten Hartstocht:
Joke Rau, Marieke Eggermont en Peter Lagast

Recensies door Lara Taveirne:

Joke Rau

In dit boek is de opdracht het best opgevolgd. Aan de hand van een herinnering reizen we terug naar het hart van drie geliefdes. Dit boek leert ons dat de liefde zich niet in één definitie laat vangen. We krijgen drie totaal verschillende soorten van liefde te zien. Geen van de drie laat onberoerd. De eerste twee teksten zijn verhalend erg sterk geschreven. Niet zomaar op het papier gegooid, maar met voeling voor literatuur. Er is geschrapt, geschrobd, gewreven. Tot de woorden in de juiste volgorde stonden. Tot de gedachten op hun helderst klonken. Tot de juiste details een concreet voorstelbare wereld opriepen.

Verhaal 1: Een avond in de verzengende hitte en chaos van Cuba.
Verhaal 2: Het Vlaanderen van de jaren ’70. Toen jongens nog voetbalden. En meisjes nog niet.

In tekst 1 is de liefde niet passioneel, maar toch hangt er -en ik gebruik de woorden van de schrijfster- een doorzichtige draad van gelijkgestemdheid en intense verbondenheid. Dit is zo accuraat en eerlijk beschreven dat je de liefde van deze soort ineens oprecht gaat waarderen.

In tekst 2 opent een jongenshart zich voor het eerst. Op zijn rode fiets is hij op weg naar het college, als hij plots een meisje ziet staan. Een flauwe septemberzon. Ze vraagt of ze mee mag rijden. Een jeugdliefde, de hartritmestoornis van de mooiste soort.

Het meisje dat zelf bepaalt met welke jongen ze mee wil, het is moeilijk om niet van haar te houden. Aan het einde van het verhaal kan je niet wachten om de bladzijde om te slaan. Je wil weten wat het leven haar heeft gebracht. Je verwacht een herinnering met spetters en vonken. En dan stokt je adem. Er staat geen mooi uitgeschreven verhaal. Alleen een paar sprekende zinnen. En omdat er nog steeds geen postzegels bestaan naar hierboven of hieronder, besluit het meisje dat aan het begin van de jaren ’70 langs de kant van de weg op de grote liefde wachtte: Dit boek kan niet meer verder reizen. Dit boek is een geheel geworden. Als je het sluit, dan hoor je één hart kloppen. Je moet wel goed luisteren. En je moet er ook in geloven.

Marieke Eggermont

Een goed boek heeft een eigen stem. In heel goeie boeken hoor je dat stemmetje. In dit boek klinkt de bloedeerlijke stem van iemand die de liefde niet kent van horen zeggen, maar haar aan den lijve heeft ondervonden.

Dit boek is niet van geliefde naar geliefde gegaan. Het is een reis door rondwaaiende gedachten. Gelukkig komen ze uit een wijd en tochtig hoofd.

Als de woorden tekort schieten, dan tekent Marieke ze. Figuurtjes van een paar lijnen. Ze hebben geen geschiedenis, geen aanraakbaar gezicht. Daardoor zien we onszelf. De mens. We zoeken, we zitten, we liggen in het hotelbed, we drijven mee met de stroom.

In dit boek laat de schrijfster je achter de bladzijdes kijken. Scheurtjes worden deurtjes. En daarachter zit een zinnetje, een hele nieuwe wereld, een kattebelletje. Blijf!, staat erop. Personages slapen onder dekens van papier. Geliefden verschuilen zich voor de wereld en voor elkaar onder de klep van een enveloppe.

In de wereld van Marieke Eggermont loop je niet rond. Je dwaalt. Je blijft te lang staan bij bepaalde gedachten, omdat ze herkenbaar klinken, maar mooier verwoord dan jij ze weleens denkt. Ze geeft beelden van geen enkel belang toch bestaansrecht.
De afwas droogt in stilte.

Er is ook humor. Geen schaterlach, wel het perfecte lachje voor bij de ochtendkoffie.
Tekening: Uit een kluitje gras komen vier zwarte schapenkopjes tevoorschijn.
Daaronder staat: Zij grazen in de tijd dat wij onder meer vergaderen.

Ik zou kunnen besluiten met een oordeel,
maar ik vind het eerlijker om de schrijfster zelf het laatste woord te geven:

Verdwalen doe ik in de nacht.
In slecht gestreken kleren.
In haren waar geen kam door ging.
En vogels in verbleven.

Peter Lagast

Dit is een reisboek.
Het heeft ezelsoren.
Het hangt krom en scheef in zijn naden.
Het is dubbel zo dik geworden.
Bol van herinneringen.

In dit boek is de liefde morsig te werk gegaan.
Wild, buiten de lijntjes.
De verf te dik. De pagina’s te dun.
De herinneringen vers. De lijven nog nat.
Hartstocht maakt geen kladversie.
En een hart is rekbaar.
Hoeveel vrouwen kun je erin te slapen leggen?

Een studie. Hoeveel lijnen zijn er nodig om een vrouwenlichaam voelbaar te maken. De schoonheid. En het verlangen ernaar.

Mannen in pak staan kritisch boven de Venus van Willendorf gebogen.
Ze denken er het hunne van. Van die bolle buik. En die borsten. Dat in zichzelf gekeerde gezicht.

Het beeldje wordt rondgedraaid. Dolgedraaid. Uit elkaar gehaald. Tot losse onderdelen. Door het boek vliegt een ballon in de vorm van een vrouwenkont.

De vrouw wordt tegen het licht gehouden.
Packo, Nina, Barbara, Eva-Maria.
De Disney prinses.
Het H&M-model.
Meisjes in kanten onderbroekjes.
Meisjes in boerka.
Meisjes zonder boerka en zonder broekjes.

Altijd eindigt het met een puzzel die niet klopt. Er zijn stukken tekort. Er zijn stukken over.

Het lijkt erop dat de kunstenaar begrepen heeft wat het is om een vrouw te zijn.