Nico Demets (Roeselare) en Joeri Verbeeck (Kortrijk) getuigen over hun ingrijpend ongeval
Van een 17-jarige die 600 meter onder een vrachtwagen werd meegesleurd, over een jonge vrouw wiens hoofdpijn plots levensbedreigend bleek, tot een brandweerman die bijna verdronk in een rioolbuis: vanavond om 21.50 bij VTM brengt Tussen Leven en Dood opnieuw drie beklijvende verhalen van mensen die de dood in de ogen keken.
Joeri Verbeeck (Kortrijk) – dodehoekongeval
Op 23 april 2015 neemt de toen 17-jarige Joeri Verbeeck voor één keer een andere route naar huis. Aan een kruispunt komt hij onder een vrachtwagen terecht. Hij wordt 600 meter meegesleurd, zijn gezicht over het wegdek schurend. “Toen dacht ik, het is gedaan met mij. Ik ben dood. Om 17 jaar te zijn heb ik een mooi leven gehad. Hoe gaan ze dit uitleggen aan mijn ouders en mijn familie?”
Na een operatie van meer dan 17 uur overleeft Joeri, maar hij moet een deel van zijn hersenen laten wegnemen, verliest zijn oog en rechterarm, houdt nog maar 3 halve vingers over, heeft een open beenbreuk en nog allerlei andere kwetsuren. Wanneer de tiener zichzelf voor het eerst in de spiegel ziet, wil hij alle spiegels weg. “Een jongen van 17 jaar wil er niet zo uit zien. Zo leven… Neen. Ik heb dan ook gedacht aan euthanasie”, vertelt Joeri.
Maar hij vecht terug en speelt nu bij de G-ploeg van KV Kortrijk, waar hij zijn passie voor voetbal opnieuw heeft gevonden. Kürt Rogiers gaat supporteren en ontdekt wat Joeri door de allerdonkerste momenten heeft gesleurd.
Bekijk hier een preview:
Nico Demets (Roeselare) – bijna verdronken in een rioolbuis
29 juni 2014. Een schijnbaar eenvoudige interventie bij wateroverlast langs de E403 loopt voor brandweerman Nico Demets compleet fout. Als duiker gaat hij een rioolbuis vrijmaken, zonder perslucht. Maar plots sleurt een verwoestende waterkracht hem de buis in. Alles gaat zo snel dat Nico geen lucht meer kan happen. “Sommige mensen zeggen dat ze het licht in een tunnel hebben gezien, het enige wat ik heb gezien is een foto van mijn kinderen. Vanaf dat moment ben ik nog meer beginnen vechten om te overleven. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: je gaat hier niet je mond opendoen, want als je ademt, is het voorbij. Je gaat hier vechten zoals een beer.”
Nico overleeft, maar beseft niet dat het trauma zijn leven blijft bepalen. Hij kan de geur van nat gras en het geluid van water niet meer verdragen. Wanneer hij op vakantie in Frankrijk in een tent logeert naast een riviertje, crasht hij helemaal. Nico wil terug naar huis, ondanks de lange heenrit. Zijn vrouw stemt in, op één voorwaarde: dat Nico thuis hulp zoekt. Hij is sceptisch, maar raakt dankzij EMDR-therapie van zijn trauma verlost – een verhaal dat hij vandaag deelt om andere brandweerlieden te helpen hun weg naar hulp te vinden. Want dat is in brandweermiddens nog altijd niet vanzelfsprekend.