Iconisch café verdwijnt. ‘Bie Mireille’ Calcoen van Sportcentrum in Koksijde is met pensioen

Cafe Sportcentrum is een begrip in Koksijde. Net als Mireille Calcoen. Zeg maar ‘bie Mireille’.  Gisteren ging deze rasechte cafébazin op pensioen. Met haar verdwijnt een icoon van achter haar toog. Het gemeenbestuur van Koksijde bedankte Mireille voor haar mooie carrière. Tijd om de glazen te vullen en te klinken. Op Mireille….

Met Mireille verdwijnt een icoon van achter haar toog. Tussen de tranen door kon onze man haar nog enkele vragen stellen.

Tij-dingen: Hoe begon jouw verhaal in café Sportcentrum?

Mireille Calcoen: “Ik ben als het ware opgegroeid op café. Mijn moeder Jacqueline Van Luchene baatte vroeger café De Hoge Blekker uit en ik draaide al mee achter de toog vanaf mijn vijftiende. Meteen voelde ik dat er talent voor had, maar na mijn huwelijk had ik er even genoeg van. Ik werkte eerst ruim tien jaar voor het OCMW, maar na een tijdje wilde ik terug op eigen benen staan. Toen de vorige uitbaatster (Madelon, red.) van café Sportcentrum stopte, nam ik het over. De rest is geschiedenis. (lacht) Ik heb het café overgenomen zoals het was, maar heb het deels heringericht. Het huidige interieur, inclusief onze legendarische jukebox, houdt al dertig jaar stand.”

T-d: In al die jaren veranderde er waarschijnlijk veel. Wat was voor jou de grootste aanpassing?

Mireille: “Het rookverbod zorgde in het begin voor weerstand, maar na een tijdje ging die storm liggen. Nu is iedereen het gewoon. Ook het stijgend aantal alcoholcontroles heeft een impact: ik begrijp het maatschappelijk belang, de veiligheid van de mensen staat centraal. Maar het heeft een invloed op hoeveel mensen drinken op café. Toen de gemeente- en politiediensten verhuisden, voelden we dat ook. Gelukkig vonden de mensen al bij al snel de weg terug naar mijn café.”

T-d: Kreeg je bekende mensen over de vloer?

Mireille: “De meest bekende mensen zien we hier tijdens het weekend van de cyclocross. Ik denk aan Richard Groenendaal, Benoni Beheyt en Edwig Van Hooydonck. Andere BV’s? Oud-leerlingen van de Hotelschool zoals Jeroen Meus en Seppe Nobels. En natuurlijk veel ex-spelers van RSC Anderlecht waaronder echte vedetten zoals Paul Van Himst, Stéphane Demol en Pär Zetterberg.”

T-d: Van welke sportclubs was je café het vaste lokaal? Wat was de mooiste periode?

Mireille: “Veel Koksijdse verenigingen komen langs. Er zijn kaarterclubs, zoals de Zonnekloppers die hier maandelijks een kaartje leggen en de mensen van de vriendenkring van het gemeentebestuur. En je hebt onze wielertoeristen van WTC Koksijde. Natuurlijk neemt voetbal een prominente rol in. Tijdens de gloriejaren van KVV Coxyde kwamen veel spelers, supporters en bestuursleden wekelijks over de vloer. Ook de VOSK (oud-spelers van KVVC) heeft hier een vaste stek. Toen de zittingen van de gemeenteraad nog plaatsvonden in Koksijde-Dorp werd er hier volop nagekaart. Misschien waren dat wel de mooiste jaren… Ook van de minivoetbalcompetitie pikken we een graantje mee, veel teams komen na hun wedstrijd hun verdriet verdrinken of de overwinning vieren.”

T-d: Je café staat ook bekend als het supporterscafé van Anderlecht. Ben je zelf voetbalfan?

Mireille: “Ja, ik ben supporter van Anderlecht. Logisch ook, ik kreeg het thuis ingelepeld. Met onze supportersclub hebben we prachtige momenten beleefd. RSCA Westhoek is een begrip in de regio. De laatste jaren hebben we het sportief moeilijk en dat speelt mee. Nog niet zo lang geleden vertrok er hier elke thuiswedstrijd een volle bus naar het stadion. Ik herinner me wedstrijden, in het begin van het betaaltelevisietijdperk, dat ze hier tot buiten stonden om een glimp van de wedstrijd mee te pikken. Nog steeds is er een vaste kliek met wie we samen de wedstrijd bekijken in het café. De laatste jaren vinden steeds meer Brugge-supporters hun weg naar hier, maar we kunnen dat wel plaatsen. (glimlacht)”

T-d: Wat moet je kunnen om een goede cafébazin te zijn?

Mireille: “Ik behandel iedereen op gelijke voet. Soms moet je op je strepen staan, grenzen bepalen en tonen dat je de baas bent. Andere eigenschappen: vriendelijk zijn, luisteren, over alles meepraten én zwijgen als dat nodig is. Een glaasje meedrinken? Dat mag, maar ik ben nog nooit zat geweest in mijn eigen café. Los daarvan is mijn grootste troef het gevarieerde klantenbestand. Iedereen is welkom. Een CEO of een arbeider worden op dezelfde manier behandeld en praten met elkaar.”

T-d: Wat zijn de leuke kanten aan de job? En de mindere kanten?

Mireille: “Het sociaal contact. Je leert veel mensen kennen, sommigen zijn ondertussen vrienden voor het leven. Het is een prachtige job, maar het is ook hard werken en financieel moet je erop toezien dat je je omzet niet verwart met je winst. Er is ook een keerzijde van de medaille. Mijn zoon is deels alleen opgegroeid. Zeker in de beginjaren werkte ik hard en waren de nachten kort. Ook andere familiemomenten heb ik moeten overslaan.”

De laatste jaren vinden steeds meer Brugge-supporters hun weg naar hier, maar we kunnen dat wel plaatsen. (glimlacht)

T-d: Je vers getapte pinten zijn beroemd in Koksijde. Heb je een geheim om de perfecte pint te tappen?

Mireille: “Goed onderhoud is de basis. Na elk vat spoel ik de leidingen en om de zes weken vraag ik aan de brouwer om een grondige reinigingsbeurt. We verkopen vooral pintjes waardoor er ook voldoende circulatie is. Onderschat niet hoe belangrijk ook dat laatste is.”

T-d: Wat zijn je plannen tijdens de komende jaren? Waar ga je het meest van genieten?

Mireille: “Ik kijk vooral uit naar de vrijheid. In januari zal je me ook vinden op het parcours van de Duinencross. Na al die jaren verlang ik om daar eens live bij te zijn. Ik zal ook blijven bewegen, want rust roest. Misschien koop ik wel een nieuwe fiets. En natuurlijk maken we meer tijd vrij voor familie en vrienden. Ook reizen en zelf eens een glas drinken, staan op de planning.”

T-d: Heb je een leuke anekdote voor onze lezers? Een bijzonder verhaal?

Mireille: “Roger, een vaste klant, kwam hier twee keer per dag. Soms werd hij al eens geplaagd. Dat was ook zo toen zijn hond was gestorven. Iemand maakte een rouwbericht en dat zorgde voor de nodige hilariteit. Maar niet veel later organiseerden we een omhaling en zorgden we voor een nieuw hondje voor Roger. Helaas is Roger intussen overleden, na al die jaren zijn er uiteraard al heel wat mensen die er niet meer zijn.”

T-d: Na 30 jaar en acht maanden trek je de deur definitief dicht op 18 december. Het zijn vooral de Koksijdenaars die jou moeten bedanken, wie verdient nog een eervolle vermelding?

Mireille: “Mijn echtgenoot Didier. Zijn steun was belangrijk, voor mij én het café. Ook mijn mama en schoonmoeder voor alle hulp achter de schermen, zoals het huishouden. En natuurlijk mijn zoon Dieter, omdat hij zo begripvol met de situatie omging.”