Etienne Vercruysse (80) uit Ver Assebroek werd als langst levende Aanborger gehuldigd

Afgelopen weekend vond in Ver Assebroek de jaarlijkse meidag plaats van de Gemene en Looweiden.
Het is de dag dat de aanborgers hun pachtgeld kunnen komen betalen. Er was op die dag tevens een misviering ter ere van de overleden leden en onze weldoener kanunnik Joseph Andries. Tegelijk was er de passende huldiging van een aanboren die reeds 80 jaar te Boeke staat, een unicum. Een babbel met Etienne Vercruysse: “Ik denk dat ik al het langst Aanborger ben. Ik ben op 12 oktober 1939 geboren en was net 7 maanden oud toen mijn vader Achiel Vercruysse op 20 mei 1940 stierf. In feite werd ik als enige zoon op dat ogenblik in opvolging van mijn vader al Aanborger. Het gesticht kon de veiligheid van de geplaatste jongens niet meer verzekeren en stuurde ze naar huis. Mijn vader viel zonder werk en voelde zich als staatsambtenaar gebonden door die oproep. Daarenboven was mijn grootvader, oud-strijder van de 1ste W.O., vaderlandslievend. Met vier anderen verzamelde hij zich op 12 mei en ze trokken per fiets naar Frankrijk. Op 20 mei 1940, doolden ze rond in een leegstaande boerderij in Canchy, in de omgeving van Abbeville op zoek naar een slaapplaats. De Duitsers haalden hen samen met
massa’s vluchtelingen in. Ze bombardeerden de wegen en mijn vader sneuvelde. Op diezelfde dag executeerden ze ook Jeonrdise Van Severen in Abbeville. Mijn vader ligt op het kerkhof van Neuilly-Hopital begraven.”

Op het einde van 1945 wordt een gedenksteen aan de ingang van het hoofdgebouw van het Rijksheropvoedingsgesticht geplaatst. Vandaag hangt deze aan de voorgevel van het vroegere ‘Hotellerietje’. Je vindt er de naam Vercruysse Ach. magazijnier. Na de 2de W.O. waren er opnieuw verkiezingen voor de Wee. Die gebeurden in Het Pannenhuis. Etienne vertelt hierover: “1945, ik was zes jaar en het was een ongewoon harde strijd tussen twee partijen. Mijn oom Cesar Hooft was heel sterk bevriend met één van de twee partijen. Ik mocht (moest!) met hem mee om te kiezen. Het zou wel eens op één stem kunnen aankomen. Mijn oom had me heel goed duidelijk gemaakt voor wie ik moest stemmen. Wellicht zal de tegenpartij opgeworpen hebben dat een klein kind toch niet kon stemmen. Mijn oom stelde het duidelijk: in het reglement staat geen leeftijdsbepaling. Als de vader van een Aanborgerszoon komt te overlijden kan hij, als hij de oudste van het gezin is, fungeren als plaatsvervanger van zijn vader, ongeacht zijn leeftijd. Maar men moest wel kunnen lezen en schrijven. Mijn oom zei dat ik steeds de eerste van de klas was in de gemeenteschool in Oedelem en ik dus duidelijk ook deze voorwaarde vervulde.”

Etienne besluit: “Van 1953 tot 1958 volgde ik de studies voor onderwijzer aan de normaalschool in Torhout. Het internaat was verplicht en de leerlingen mochten maar om de maand eens naar huis. Met de oproepingsbrief van de Wee in de hand was het voor mij een unieke gelegenheid om eens met toelating tussendoor naar huis te komen. Dit was tegen de zin van de directeur, E.H. Paul Declerck, die nochtans bijzonder onderlegd in geschiedenis, een grote tegenstander was van dit kiessysteem bij de Aanborgers.”